ПИСТАИ БЕМАҒЗ АГАР ЛАБ ВО КУНАД…

Дар сомонаи Рӯзгор.tj мусоҳибаи ихтисосии сартаҳлилгари Ҳизби наҳзати исломии Тоҷикистон Ҳикматулло Сайфуллозодаро даври ҷаласаи Шӯрои сиёсии Ҳизби наҳзати исломии Тоҷикистон, ки рӯзи 17-уми январ дар шаҳри Душанбе баргузор шуда, пешнависи қонун дар бораи масъулияти падарон ва модаронро «дур аз воқеияти ҷомеаи мусалмонии кишвар» ва мухолифи арзишҳои ҷомеъа» арзёбӣ кардааст, хондам.

Хондаму ба андеша рафтам, ки агар таҳлилгарони бузургамон, онҳое, ки ҳадафҳои сиёсӣ, ғояю ақида ва роҳнамоии сиёсии ҳизби мустақилеро бар дӯш доранд, бад ин минвол андешанду дарки таҳлилиашон чунин бошад, нисбати насли ояндаи ҷомеа ба ҷуз масҷидравӣ дигар пешниҳоде надошта бошанд, чӣ гила аз дигароне, ки мафкураашон ҳатто ба дарки мӯҳтавои чунин мавзӯъҳо намерасад. Аз сӯҳбати «ихтисосии» мӯҳтарам Сайфуллозода чӣ бардоште кардам? Дақиқан ҳеҷ. Сӯҳбат комилан аз умумигӯию истифодаи ҳарфҳои забонзадаи «мо гуфтем»-у «мегӯем», ин «мушкил»-у он «мушкилот» ва худсафедкуниҳо иборат аст.

Нахуст Ҳикматулло Сайфуллозода «ҳуҷум»-ро ба устодону кормандони маориф шурӯъ мекунад ва идао дорад, ки баъди қабули ин қонун «онҳо тамоми мушкили таълиму тарбиятро ношӣ аз бетаваҷҷӯҳӣ ва бемасъулиятии волидайн талаққӣ мекунанд». Ҳаргиз чунин нест. Масъулияти таълиму тарбия дар мактаб ҳамеша бар дӯши муаллим буду боқӣ мемонад. Ҳеҷ кас худро аз бори ин масъулият раҳо накардааст ба ҷуз дар тахаюлоти бофтаи Шумо. Мақсад аз бонги изтироб заданҳои Шумо маълум аст. Дард, дарди масҷид аст. Ва дуруст ҳам фармудаед, ки «ошкоро бигӯянд, ки то 18-солагӣ масҷидравӣ мамнӯъ аст». Ихтиёр ба дасти ман ва ҳазорон устодони мактабҳои миёна мебуд, ҳатман ҳамин тавр «ошкоро» мегуфтам.

Шумо мушкилро дар низоми маориф мебинед ва дарк кардан намехоҳед, ки агар ин ниҳод бо чандин ҳазор кормандони соҳибмаълумоташ чунин мушкилот дорад, пас дар масоҷиде, ки Шумо рафтани тифлу наврасонро талқину тақозо мекунед вазъ дар чӣ ҳол аст? Агар «ошкоргӯӣ» мехоҳед, ошкоро бигӯед, ки чӣ қадар имомхатибони ин масҷидҳо ақаллан дониши миёнаи исломӣ доранд. (Дар бораи дониши дунявиашон ҳарфе намезанам, чунки дар ин бора бояд раисатон Муҳиддин Кабирӣ бигӯяд ва бояд бифаҳмонад, ки агар дониши дунявиаш набошад, дарвозаи Ғарб ҳаргиз барояш боз нахоҳад шуд). Акнун, ки дар ин бора каме андешидед, фикр кунед, ки тифлакони маъсум ва наврасони покзамир дар масҷид, чӣ таълимотеро аз қисмати зиёди ин нимчамуллоҳо (хоҳиш мекунам ин ибораро ҳамчун таҳқир не, чун ҳақиқати воқеӣ бипазиред) меомӯзад.

Шумо, ки яке аз пешвоҳои маънавии ҲНИТ ва масъули бахши стратегии ҳизб ҳастед, бояд ҳар як суханатон бо далелу бурҳон собит гардад. Вале дар аксари  гуфтаҳоятон асло мантиқ вуҷуд надорад. Худ қоилед, ки «Кумитаи родию ва телевизиюн дарвоқеъ намехоҳад, ки дари телевизюни давлатӣ ба рӯйи намояндагони аҳзоби мухолиф баста бошад, мо хеле хуш ҳастем». Вале ҳамзамон истифода аз баромадҳоро (дар «Микрофуни озод») бемантиқ медонед, зеро ба гуфтатон «ин шахсиятҳо (яъне муллоҳо) ҷоиз намедонанд, ки омада ибрози назар кунанд ва дар сурате, ки барои тараф қобили қабул набошад, сӯҳбати онҳо «бурида» шавад ва ё пахш нашавад». Чӣ баҳонаи бемантиқе. Ҳанӯз сухане нагуфта оқибаташро мебинед? Шояд айб дар дигар ҷост? Мабодо ин ашхос ҳарос аз он дошта бошанд, ки «пистаи бемағз агар лаб во кунад расво шавад»? 

Дар рафти сӯҳбат Сайфуллозода ба ботинӣ будани суханҳои Раиси ҷумҳур аз минбарҳо «Алҳамдуллилоҳ, ман мусулмон ҳастам» бо шаку шубҳа менигарад, яъне «… агар дар ҷойе хос, ки дар онҷо ангезаи мусулмонӣ бештар аст, онҷо бигӯем, аммо ҷойе, ки зарурат надорад, намегӯем, ин чизи дигар аст».

Мӯҳтарам Сайфуллозода мусулмонӣ дар зоҳир нест, дар қалби ҳар як мусулмон аст ва ҳатмӣ нест, ки ҳар як шахс мусулмонии худро дар назди ҲНИТ ва тибқи хостаи Шумо собит созад. Ман ҳам метавонам Шуморо гунаҳгор созам, ки ҷомеаи мусулмононро ба ду гурӯҳ ҷудо кардаед: онҳое, ки бо санад мусулмонии худро исбот мекунанд, яъне аъзоёни ҲНИТ ва онҳое, ки мусулмони беҳуҷҷатанд. Ва он мусулмоние, ки Шумо зоҳирашро бо ҷелаку почаҳои бардошта ва пӯшидани куртаю эзор мебинед барои мо бегона аст.

Раиси ҷумҳур ва ҳар як тоҷики соҳибмаърифат имрӯз бар онанд, ки мусулмонии мо пеш аз ҳама бо манфиатҳои миллиамон тавъам бошад, на ин ки ба гуфти худатон «дар бозии дигарон шомил нашавем». Чунин «бозиҳо ва оқибатҳои онҳо» беш аз дигарон барои наҳзатиҳо маълуманд…. Барои мо имрӯз ҷавонони тоҷики мусаллаҳ бо андешаҳои солеҳ ва дониши муосир лозиманд, ки дар тамоми соҳаҳои ҳаёти ҷомеа ватанамонро ҳамқадам бо дигар кишварҳои рушдкардаи сайёра пеш баранд.

Ва мақсад аз қабули қонун дар бораи масъултияти падару модарон дар таълиму тарбия фарзанд низ ҳамин аст. Акси ин ҳолро, яъне ҳосили рӯории ҷавононро ба масҷид мо дар ҳамин рӯзҳои наздик, дар Исфараю Хуҷанду Рашт дидем ва ҳоҷати ба ёд овардани ин ҳаводиси мудҳиш нест. Танҳо кифоя аст, як нуқтаро хотиррасон кунам, ки аксари ин унсурҳои ғайриинсонӣ узви ҲНИТ низ буданд.

Фикр мекунам, агар Шумо мӯҳтарам Сайфуллозода, ҳамчун таҳлилгари воқеӣ, аз ин ҳодисаҳо хулосаи мантиқӣ бароварда, роҳҳои таълиму тарбияи дурусти аъзоёни ҲНИТ-ро ба роҳбарияти ҳизбатон пешниҳод менамудед, ҳизбро аз доғдоршавӣ ва ҷавонони тоҷикро аз зоминшавӣ дар хуни ҳаммиллатони мусулмони худ ва дигар фарзандони инсоният нигоҳ медоштед.

Музаффар Алиев, устоди мактаби миёна 

Адреси доимии маводи мазкур: http://www.ruzgor.tj/siyosat/4307-2011-01-30-20-07-19.html