ДЕМОКРАТИЯИ ҒАРБӢ ҲАМОН КОҒАЗИ ЧАСПОН АСТ БАРОИ ФИРЕБИ ПАШША

ӣ ба конҳои истихроҷи нафт ва тақсимоти фоида аз фоизе, ки Ғарб барои Либия ҷудо хоҳад кард.

Ин омилҳо басандаанд, ки Либия ба монанди Ироқу Афғонистон чун нуктаи доғи навбатии сайёра боқӣ бимонад. (Тибқи маълумоти паҳннамудаи низомиёни НАТО аллакай 20 ҳазор адад мушакҳои зиддиҳавоӣ дар Либия гум шудаанд, дар бораи яроқҳои оддии оташфишон ҳаҷати сухангӯӣ нест). Бадин минвол тамоюлгирии вазъият низ ба нафъи Ғарб аст. Чунки роҳандозии усули «ҷудо куну ҳукм рон» осон мегардад, манбаи дигари даромад - бозори нави хариду фурӯши аслиҳа барояшон фароҳам мегардад.

Мардуми Либия (аниқтараш гурӯҳҳои норозӣ) аз Қаззофӣ халос шуданду дар ивазаш мустақилияти кишварро аз даст доданд. Бадтар аз ҳама, сулҳу оромӣ дар Либия халал ёфт ва ҳатман рӯзе мерасад, ки мардуми ин кишвар вопасин суханҳои Қаззофиро дарк хоҳанд кард: «…оне ки барои кишвараш мубориза мебарад, қаҳрамон аст ва оне ки кишварашро мефурӯшад хоин…».

Қазияи Либия як сабақи навбатиест барои онҳое, ки озодию демократияи дурӯғину макролудаи ғарбиро орзу мекунанду омодаанд барои манфиатҳои шахсию гурӯҳҳӣ тақдири миллату Ватанашонро ба дасти бегонагон супоранд. Бигузор чунин ашхос бидонанд, ки озодию демократияи ғарбӣ ҳамон коғази часпон аст, ки пашша онро ширинӣ пиндошта ҳаёти худро аз даст медиҳад. Наафтидан ба доми ин коғазу коғаздорҳо аз ақлу фаросат, донишу заковат, огоҳии сиёсӣ ва ҳисси ватандӯстию миллатпарварии ҳар як фарди ҷомеа вобаста аст.

Назари Олимпур, журналист