ҲАМКОРӢ ДАР ТАЪМИНИ АМНИЯТИ МИЛЛӢ АМРИ ЗАРУРИСТ
Амният – суботу оромӣ ва осудагии зиндагист. Зери ин мафҳум оянда, идомаи зиндагӣ, орзуву омоли башарият нуҳуфтаа ст. Мусоҳибаи хабарнигори «Азия-плюс» Далер Ғуфронов бо сиёсатшиноси ҷавону умедбахш, муаллифи китоби «Ислом ва амнияти миллӣ дар Тоҷикистон» Абдуллои Раҳнамо бори дигар собит сохт, ки истиқлолияти кишвар дар зеҳни аҳли зиё таҷассум ёфтааст.
Гарчанде ӯ дар радифи дигар коршиносони сиёсии минтақа, собиқаи зиёде ҳам надошта бошад, вале аз таълифот ва каломи ӯ бараъло пайдост, ки ҳамчун як пажуҳишгар набзи имрӯзаи сиёсатро дарк намуда, дурнамои онро дуруст муайян сохтааст. Воқеан, А.Раҳнамо аз аввалинҳост, ки ҳамчун як равшанфикри ҷомеа ба ин мавзӯи ниҳоят муҳим рӯ овардааст.
Қишри интеллектуалии ҷомеа, вақте аз амнияти кишвар сухан мегӯянд, ин маънои онро дорад, ки онҳо нисбат ба вазъи сиёсию иҷтимоӣ бетараф набуда, балки ҳамдарди миллатанд. Афкори баёнсохтаи коршиноси сиёсӣ дар масъалаи ҳамкорӣ дар риштаи амният дар ин замони ҳасос қобили дастгирист. Сиёсатшинос ҳамкории олимон ва марказҳои илмиро бо мақомоти бехатарӣ аз зуҳуроти маъмули ҷаҳони муосир дониста, истифодаи ин таҷрибаро дар шароити Тоҷикистон аз манфиат холӣ намеҳисобад.
Аз рӯзе, ки инсоният соҳибқалам гардид ва қишри иҷтимоие чун зиёӣ ба майдон омад, аксарияти онон ба муқобили ҷанг буданду сулҳу оромиро васф менамуданд. Агарчанде барои фазои ором, барои пешгирӣ аз ҳама гуна зуҳуроти ҷангзо, сохторҳои қудратӣ масъул бошанд ҳам, вале ҳар як фарди ҷомеа бояд ба хотири оромии кишвараш ҳушёр бошаду мубориза барад.
Аслан, вақте инсон сафарҳои пай дар пай карда ва ё таҳсилро берун аз кишвар мегирад, бояд ба қадри ватану ватандорӣ бештар бирасад. Мутаассифона, солҳои ахир шоҳиди он ҳастем, ки на ҳама фориғуттаҳсилини кишварҳои исломӣ ба ояндаи ватанамон бо чашми нек менигаранд. Яке зери таъсири ақоиди ифротии «Ҳизб-ут-таҳрир» қарор гирифтааст, дигаре – салафӣ, саввумӣ – таблиғӣ …
Маълум аст, ки ба амнияти ҳар як кишвар аз замони қадим то ба имрӯз қувваҳои экстремистӣ таъсири носолим мерасонанд. Як шаҳрванд, аз ҷумла як инсони равшанфикр чӣ саҳме дар оромии мамлакат дошта метавонад? Шояд барои баъзеҳо ин савол чандон аҳамияте надорад, вале посухи он давомдор аст.
Фурсати он аст, ки уламои дин, нафароне, ки дар ҳақиқат аз илми дунявию динӣ бохабаранд, қабл аз ҳама пеши роҳи гумроҳии ҷомеъаро бигиранд. Аҳли қалам чашми насли наврасро ба оянда бояд бикушояд, онҳоро ба роҳи созандагӣ ҳидоят намояд. «Касе дар Ватан ноили амният гардад ва дар бадан ноили тандурустӣ, чунин кас тамоми дунёро ноил гардидааст, зеро неъмати амният аз дунё ва аз тамоми чизу чораи он беҳтар аст» (китоби муқаддаси Қуръон, сураи Анкабут, ояти 67).
То ба имрӯз дар ҷумҳурӣ олиме, ёфт нашуд, ки дар бораи сӯистифодаи ҷавонони ҳаммиллатамон аз ҷониби ифротгароёни худиву аҷнабӣ сухане ироя намояд. Ё дар бораи фаъолияти ҳамоҳанги мақомоти амният, муҳаққиқону олимон, умуман аҳли зиё ҷиҳати таъмини суботу оромӣ дар ҷумҳурӣ ба таври озод сухан карда бошанд. Ташаббуси А.Раҳнамо дар ин самт лоиқи дастгирист. Лекин дигарон сари ин масъала чӣ андеша доранд, ибтикорашро дастгирию пуштибонӣ менамоянд…?
Боймурод Султонов - ҷомеашинос
Шарҳҳо
Агар имкон дошта боши китоби "Ислом ва Амнияти Миллии" А. Рахнаморо як гирифта варак гардон, бад худат мефахми, ки таълим гирифтаи Донишгохои Аврупо ва Амрико бо чикадар нозукихо ин китобро дар сатхи оли ва пурмаъни нашр намудааст. Худи ту агар аз Ислом нагз бохабар боши, чунин олимхо (докторхоро) - ро паст задан худ алакай нохамвории илматро нишон медихад. Саломат боши!
14. Ва чун ба мӯъминон мерасанд, мегӯянд: «Имон овардаем». Ва чун бо шайтонҳои (инсӣ мисли пешвоёнашон) хеш хилват мекунанд, мегӯянд: «Мо бо шумо ҳастем, мо масхараашон мекунем».
15. Худост, ки онҳоро масхара мекунад ва вомегузорадашон , то ҳамчунон дар туғёни хеш саргардон бимонанд.
16. Инҳо гумроҳиро ба ҳидоят хариданд, пас тиҷораташон суд накард ва дар шумори ҳидоятёфтагон дарнаёмадаанд.
8. Порае (баъзе) аз мардум мегӯянд: «Ба Худо ва рӯзи қиёмат имон овардаем». Ҳол он ки имон наовардаанд.
9. Инҳо Худову мӯъминонро мефиребанд ва намедонанд, ки танҳо худро фиреб медиҳанд.
10. Дар дилҳояшон маразест (бемории маънавӣ, мисли шакку шубҳа ва нифоқ) ва Худо низ бар маразашон бияфзудааст ва ба ҷазои дурӯғе, ки гуфтаанд, барояшон азобест, дардовар.
11. Чун ба онон гуфта шавад, ки дар замин фасод накунед, мегӯянд:«Мо муслиҳонем (некӯкоронем)».
12. Огоҳ бошед, ки инҳо худ табаҳкоронанду намедонанд.
22. Он Худованде, ки заминро чун фаршҳое бигустурд ва осмонро чун биное бияфрохт ва аз осмон обе фиристод ва бо он об барои рӯзии шумо аз замин ҳар гуна самаре бирӯёнид ва худ медонед, ки набояд барои Худо ҳамтоёне қарор диҳед!
========================
25. Ба онон, ки имон овардаанд ва корҳои шоиста кардаанд, мужда деҳ ки барояшон биҳиштҳоест, ки дар он наҳрҳо ҷорист. Ва ҳар гоҳ, ки аз меваҳои он бархурдор шаванд, гӯянд: «Пеш аз ин дар дунё аз чунин меваҳое бархурдор шуда будем, ки ин меваҳо шабеҳ ба якдигаранд». Ва низ дар он ҷо ҳамсароне покиза доранд ва дар он ҷо ҷовидона бошанд.
Доми тазвир макун чун дигарон Куръонро.
RSS Обуна