Модар!

Ту чӣ мавҷуди муқаддасӣ! Аз домони ту бузургон ба авҷи аъло расидаанд. Ҳастии пайғамбарон аз вуҷуди туст. Ту модари уламо ва фузалои ҷаҳонӣ. Ту модари авлиёи Худоӣ… Мардони паҳлавон ва силаҳшӯрони ҷаҳон аз ту маншаъ мегиранд.

Модар!

Тамоми давлатдорони олимақом ва сиёсатмадорони қавинизомро ту тарбият кардаӣ, ту қудрат додаӣ!

Модар!

Ту меҳрӣ. Ту муҳаббатӣ.

Агар падар  қиблагоҳам буд, ту паноҳгоҳам, такягоҳам будаӣ. Имрӯз, ки баъди се рӯзи рафтанат бо ту роз мегӯям, дарди дил мекунам ба хотири он аст, ки аз хушунате, бадрафторие баранҷ андарам. Ягона ҳамрозам ту будӣ ва ту ҳастӣ. Мехоҳам дар ин лаҳазот бо хаёли меҳру муҳаббати ту дар паноҳат  бошам.

Модар!

Ту саросар меҳрӣ. Ҳатто дар охирин лаҳазоти ҳаётат мегуфтӣ! «Тифлакам чизе хӯрдааст, ҳичияш додед?». Бо он ки дар он лаҳза садҳо дард пайкараи латифи туро озор медод, ҳамаро фаромӯш кардӣ ва дар ғами он будӣ, ки тифлаконат чизе хӯрдаанд ё на!

Модар!

Соате чанд ҳамсари маро ба наздат хондӣ ва кӯшиш кардӣ ба ӯ чизе бигӯӣ. Вале аҷал забони туро банд карда буд. Зӯр мезадӣ то бо дастонат чизеро бифаҳмонӣ. Вале онҳо низ дар банди аҷал буданд. Натавонистӣ.

Охирин нирӯи худро ба кор бурдӣ. Аз меҳргоҳи қалби пур аз муҳаббатат ашки сӯзон ва пур аз дархосту хоҳишро бурун кардӣ. Гӯё бо ҷӯяҳои ашк бар сафҳаи рухсораи пурнурат ин каломро менавиштӣ: «Тифлакамро бар ту супоридам, мувозиби ҳолаш бош. Ба ӯ раҳиму меҳрубон  бош. Нагузор, ки бар ӯ газанде бирасонанд.  Нагузор, ки гурусна бимонад».

Ин охирин васияти ту барои фарзандат буд, ки бо ашки резон мехостӣ ӯро ҷойгузини худ бисозӣ. Вале ҳайҳот. Кӣ метавонад ҷои модарро бигирад? Кӣ метавонад кори модарро анҷом диҳад? Танҳо модар. Ҳеҷ каси дигар.

Модар!

Бо он, ки ҳамеша дар наздат худро бо ҷуз тифлаке чизи дигар ҳис намекардам, вале аз он рӯзе, ки рафтӣ ин ҳақиқатро бештар дарк кардам. Чанд рӯзест ҳар саҳар баъди анҷоми намоз нохудогоҳона ба қасди дидорат худро дар пеши утоқат мебинам ва танҳо он гоҳ дарк мекунам, ки ту нестӣ. Чун тифли гумкардамодар ба ин сӯю ба он сӯ нигоҳ мекунам.

Ҳамаро холӣ мебинам ва худро танҳо. Ин ту будӣ, ҳама пур буд. Ин ту будӣ, ки ҳама ҷо нур буд. Хомӯш бармегардам. Кӯшиш мекунам касе ин ҳоли кӯдаконаи маро надида бошад. Ба ин сӯю он сӯи ҳавлӣ нигоҳ мекунам. Танҳо офтобаатро мебинам, ки бо он таҳорат мекардӣ. Ту куҷоӣ? Дар ҳеҷ куҷо наёфтамат. Ту дар дили ман ва дар хонаи дили ман намози шукр мехонӣ. Бале, хайрият, ки ин ҷоӣ. Дар ҳақиқат ин ҷоӣ.

Модар!

Имрӯз сафар дорам. Либосҳои сафар пӯшидам. Омадам пеши мошин. Дилам гуфт: «Дуо нагирифтӣ!». Шитобон баргаштам ба сӯи утоқ. Ҷамъе маро медиданд. Аз ин рафтори тифлонаи худ шарм доштам. Барои шикастани шарми худ бо оҳанги шӯхӣ гуфтам: «Биравам ва аз модар дуо бигирам».

Рафтам ба утоқат.  Гуфтам:

«Куҷост модарам то дуо бигирам?

Кӣ имрӯз барои ман

Аллоҳ нур,

Бало дур,

Ба ҳақи Муҳаммади Расул.

Дуои ин пири барҷомондаро дар ҳақи ҳамин фарзандам кунӣ қабул» мехонад?

Ҳайрон ба чеҳраи ҳар як бо диққат нигоҳ кардам. Ногоҳ чашмам ба холаам уфтод, ки ёде аз чеҳраи модар меовард. Аз ӯ дуо пурсидам. Дуоям дод. Вале ҷои дуои модарро наметавонист бигирад. Дуои холаам он нирӯеро натавонист бидиҳад, ки дуои модар медод.

Омадам ба шаҳри Душанбе. Эҳсоси хастагӣ мекардам. Дарсам заиф буд, корам суст. Иҷозат хостам аз дӯстон то чанд соате дигар низ дар танҳоӣ бо ёди модар бошам. Ва ин сатрҳо самараи он розҳои ниҳонанд бо модар.

Бародарони гиромӣ!

Ман бо пайравӣ аз таъолими поки Худо ва Расули Худо тавсия медиҳам, ки хидмати модару падарро ғанимат бидонед. Онҳо сутуни ҳаёт ва зиндагии ҳар яки моянд.

Таҳияи Султони Ҳамад

http://www.ruzgor.tj/tarih/1933-2010-03-14-20-58-13.html