ҲАЁТИ МОЛОМОЛ АЗ РУҲОНИЯТ ВА ТАҚВОВУ АДОЛАТ

Ба номи Худованди бахшанда ва меҳрубон

Инно лиллоҳи ва инно илайҳи роҷиъун

Ҳамватанони гиромӣ!

Реҳлати ҷонгудози ҳазрати Домулло Муҳаммаддиро, ки рӯзи панҷшанбеи 22.11.12 дунёи фониро падруд гуфт, ба яко яки шумо, аҳли хонадон ва пайравону мухлисони ишон тасаллият баён мекунам. Ҳазрати Домулло яке аз сутунҳои дину имон, илму маънавиёт ва қавитарин такягоҳи андешаҳои муътадилу солими исломӣ дар кишвари азиз буданд.

Ин бузургтарин талафотест дар ин солҳои ахир дар ҳавзаҳои илму тариқат, андеша ва фиқҳ, ки ишон дар он нақши калидӣ, ҳатто роҳбар доштанд. Ҳазрати Домулло бо илми васеъу амиқ, рафтори хоксорона ва зиндагии содда, дидгоҳҳои муътадили хеш таҷассумгари чеҳраи воқеъии як олими исломӣ ва нишонае аз он уламо буд, ки Паёмбари акрам (с) дар ҳоқи ишон фармуд: «Ал уламову варасатул анбиёи" - уламо ворисони паёмбарон мебошанд.

Ҳазрати домулло Муҳаммадӣ ҳаёти пурбаракати хешро дар хидмати дин, илм ва миллат вақф карда буд ва дар зиндагии хеш танҳо Қуръон, Суннат, ризоияти Парвардигор ва манфиъати мардумро мизони мавкеъгирӣ ва фатвоҳояш қарор медод.

Имрӯз миллати мо на танҳо як олими асилро аз даст дод , балки шахсиятеро аз даст додем, ки ҳеҷ қудрате, гурӯҳе, ҷамъияте натавонист ӯро зери таъсири хеш қарор бидиҳад, балки ишон бо имони росих, устуворӣ дар мавқеъ ва эътидол дар андеша дигаронро водор мекард, ки ба ҷойгоҳу мавқеъи як олими исломӣ эҳтиром қоил бошанд.

Ӯ ҳеҷ гоҳ назди мансабдоре, ҳокиме, сармоядоре нарафт, таҳти ҳеҷ омиле алайҳи фармудаҳои Худованд ва манфиъати мардум назар надод ва исбот кард, ки имон, илм ва акида болотар ва қавитар аз моли дунёву мақомҳои расмӣ мебошанд. Ҳазрати Домулло иҷозат надод, ки касе ному обру ва ҷойгоҳашро дар ҷомеъа ба нафъи худ истифода барад.

Бо ҳама шахсияту доираҳо, гурӯҳҳои сиёсиву мазҳабӣ фосилаи баробарро ҳифз мекард. Вале, ҳамзамон самимияту муҳаббати хешро ба он шахсият доираҳое, ки амалкарди онҳо дар хидмати миллату мазҳаб мебошанд, ҳеҷ гоҳ пинҳон намедошт.

Насиҳатҳои падарона ва устодонаи худро аз ҳама шахсияту гурӯҳҳои хидматкунанда ба дину миллат дареғ намедошт ва аз ҳар ҳарфи ӯ самимият ва хулуси ният ҳувайдо буд. Ҳамин омил сабаби аслии муассир будани ҳарфҳояш байни ҳама қишрҳои ҷомеъа гашт.

Зиндагӣ ва амалҳои ҳазрати Домулло барои ҳар як мусалмон, ба хусус шахсиятҳое, ки даъвои пешвоӣ ва роҳбарии мусалмононро доранд, намунаи ибрат ва пайравист. Ҳар олиму пешвое ва ҳар мусалмоне агар бихоҳад, ки сарбаландии дуне ва охиратро дошта бошад, бояд зиндагиеро мисли ҳазрати Устод сипарӣ намояд, зеро ҳаёти ӯ моломол аз руҳоният ва тақвову адолат буд.

Ҳеҷ гоҳ ризоияти шахсе, мансабдоре ва гурӯҳро барои худ меъёр қарор надода буд ва қудрату тавонмандии он Ҳазрат ҳам дар хамин буд. Ба ҷуз Худованди муқтадир аз касе натарсид, ҷуз Паёмбар (с) касеро пайравӣ накард ва ҷуз Қуръону Суннат сарчашмае барои фатвову назарҳои хеш надошт. Обру ва иззатро аз Худованд медонист, на аз мансабу қудратхоҳии бепоя. Ҳамин буд, ки Парвардигор ӯро байни миллаташ соҳибиззат ва бозгашти шарафмандонае барояш насиб гардонид.

Шаке нест, ки Худованд бо илми азалии хеш бо реҳлати чунин шахсиятҳо касони дигарро ҷойгузини ишон хоҳад кард, вале ҷойи ҳазрати Домулло байни уламо ва пешвоёни мазҳабии кишвари азиз холӣ мемонад.

Худованд насиб накард, ки бо бардоштани пояи тобути ҳазрати Домулло Муҳаммад (а) ҳамроҳи бародарон охирин хидмати фарзандиро анҷом диҳaм. Вале, чун дуъои сафарро ҳузуран ин марди шариф ва устоди арҷманд дарёфта будем, иншоаллох, ки равони покашон аз мо розӣ бошанд.

Худованд марҳумро тариқи раҳмати хеш  ва дар қатори анбиёву шуҳадо маҳшур бигардонад ва ба бозмондагону мухлисонаш сабри ҷамил ато намояд.

Бо арзи тасаллият, Муҳиддин Кабирӣ, фарзанди ҳазрати домулло Муҳаммадӣ

МАСҶИДИ ҶОМЕАИ НОҲИЯИ ҚУМСАНГИР ДАР РӮЗИ ҶАНОЗАИ ДОМУЛЛО МУҲАММАДӢ

«Рӯзгор»